Er wordt enerzijds flink verdiend AAN de zorg, terwijl tegelijkertijd wordt geroepen: ‘De zorg wordt onbetaalbaar’.
Samen met Marjet Veldhuis , auteur van de #heiligezorghuisjes, heb ik hierover een visualisatie gemaakt: Marjet de inhoud, ik het beeld.
hieronder de begeleidende tekst van Marjet:
In april was ik te gast bij EenVandaag om te spreken over de tijd en de kosten van de bureaucratie in de zorg, de paarse krokodil.
Terugbrengen van bureaucratie
Allereerst nog even de getallen op een rijtje.
Uitgaande van een heel voorzichtige 20 uur per week werken en een uurloon van € 20 zijn de kengetallen voor alle 1,4 miljoen zorgprofessionals samen als volgt:
40% van de werktijd betekent 500 miljoen uur per jaar, kosten € 10 miljard per jaar.
In perspectief: dat is meer dan de totale kosten van de GGZ, huisartsenzorg en paramedie (fysiotherapie, oefentherapie, logopedie, ergotherapie, diëtetiek) samen per jaar (resp. 4,6/3,5/1,0 miljard). Met het terugbrengen van de bureaucratie van 40 naar 20% (en 10% is echt heel reëel) is per direct veel meer zorgtijd beschikbaar en worden meerdere problemen in één keer worden opgelost.
De bureaucratie op zijn beurt is slechts een onderdeel van de geldverslindende en steeds grotere groep werkers AAN de zorg die voor een steeds kleiner wordende groep werkers IN de zorg het werk bepalen, besturen, adviseren, controleren en eraan verdienen.
Verdienend aan de zorg buiten schot
De verdienmodellen van de werkers AAN de zorg zijn inmiddels talloos en (deels) bekend. Zo beschrijf ik ze bijvoorbeeld in mijn boek, Mirjam de Rijk schreef vorige week het artikel over 11 verdienmodellen in de zorg (De Groene Amsterdammer) en tóch blijft de aandacht voor alle kosten daarvan (die jij en ik samen betalen) minimaal. De bijgaande illustratie toont in één oogopslag de beelden van het probleem én de oplossing.
‘Zorg’ is zoveel meer dan een containerbegrip is. Bij het roepen van: ‘zorg wordt onbetaalbaar’, ‘zorgkosten rijzen de pan uit’ en ‘zorg moet bezuinigen’ gaan teveel mensen er onterecht vanuit dat dit ten koste gaat van werkers IN de zorg en de patiënt. De werkers AAN de zorg blijven buiten het vizier en buiten schot. Zij benoemen zichzelf niet in de vele probleemanalyses die er al zijn. Benoemen is immers erkennen dat ze zelf onderdeel zijn van het probleem en moeten ze snijden in eigen vlees.
Wat dan wel?
In het belang van zichzelf, patiënt en burger is het nu voor de werkers IN de zorg tijd om de eigen autonomie en deskundigheid weer op te eisen, draai de rollen om.
Comentários